Ston island, Podisiri, schildpadden , jaguar

Vrijdag 17 maart

Ston island .
Een lange rit. Via de Martin Luthher King weg naar het Brokopondo meer. Naar Ston Island. Het eerste stuk is saai en bij de Suralco fabriek in Paranam is de weg super slecht. Maar oke je wil wat. Na een uur rijden rechtsaf richting Atjoni en dan bij Brownsweg een hobbelige zandweg op. Op eens herkende Arnold het. Zijn kampement Brownsweg. Hier was hij met het TRIS leger gebivakkeerd. 50 jaar geleden. Het zag er nu wat luxer uit maar lag nog op dezelfde plaats boven op een heuvel. De weg er naar toe is nu Fortweg gedoopt. Wat een verassing. Verder nar Ston Island een heuvelachtige bauxiet weg met veel mooie planten en als altijd veel Paloeloe in de bermen . Af en toe moest je bij een splitsing goed kijken naar vaak bijna vergane bordjes me de aanwijzing voor de richting Ston Island. Het laatste stuk door heuvelachtig oerwoud, maar goed te doen zonder 4 wheeldrive. Eindelijk we waren er. He ressort ligt prachtig aan het stuwmeer. Er liggen nog veel boomstronken in het water hier. Een vreemd gezicht. Het stuwmeer is al in de jaren zestig ontstaan en de hardhouten bomen die onder water zijn gekomen vergaan niet. Maar de laatste tijd worden er veel bomen onder water weggezaagd door en Chinees consortium. Dit hout brengt veel geld op. Ston Island is een klein ressort waar je wat kan chillen, zwemmen en waar veel mensen uit de stad het weekend doorbrengen. De huisjes werden net schoon gemaakt. Ze zijn goed verzorgd en liggen mooi gesitueerd met zicht op het meer. In een van de bomen zag ik een luiaard klimmen . Wat een vreemd beest. De dames van de schoonmaak ploeg konden ons in het restaurant voorzien van een cola en een soft. Na wat rond gekeken te hebben zijn we terug gereden naar een ander deel van het meer waar de krachtcentrale is en het viewpoint.

Brokopondo viewpoint
Nog een kleine veertig kilometer rijden. Er is daar de nodige bedrijvigheid en ook de schoolkinderen moeten met de korjaal naar hun dorpjes aan de overkant van het meer. Wat foto’s gemaakt , maar op afstand want ook hier geen foto’s van mensen van dichtbij. Op de terug weg hebben we even luxe gedaan. Koffie gedronken bij ressort Berg en Dal aan de Suriname rivier. Voor we binnen waren hadden we al drie keer veiligheidscontrole. Ziet er prachtig uit. Het ressort ligt direct aan de Suriname rivier. Afrekenen in Amerikaanse dollars althans volgens het bonnetje dat wordt snel omgerekend naar SRD. x 8 dus. Een koel windje op het terras deed ons goed want het is nog steeds warm. En dat zal zowel blijven. Het regent inmiddels volop. Wie zei ook kleine droge tijd.
Op de terugweg lekker gegeten in Domburg bij onze Javaan. En dan maar weer naar huis in Boxel.

Zaterdag 18 november

Vandaag rustig aan gedaan. Wat in de tuin geplant, gezaaid. Verder van het buurmeisje Podisiri gekocht. Onze buren zijn marron mensen en ze weten waar ze de bessen kunnen vinden. In Nederland heet het Acai bes. Podisiri word al heel lang door de marrons gebruikt. Door de bes of het sap te eten en drinken verbrand je vetlaag heel snel en het barst van de anti oxydanten. Wat zullen we slank en gezond terug komen. Een hype, een superfruit in de States.

Even omkleden in onze mooie kleren, we gaan met Bertus en Jenny naar het bekende Chinese restaurant Chi Min in Paramaribo . De Surinaamse smeltkroes kan je hier ook zien . Naast ons een grote groep Marrons, verderop blanken, creolen, Hindustanen, Javanen. Ondanks dat het hier relatief duur was liep het helemaal vol. Ik heb garnalen in een zoetzure saus gegeten. Jenny had eend, Arnold kip en varkensvlees,zogenaamd er op en er door. Een Bertus garnalen met Europese groenten.
Zaterdagavond is de uitgangsavond het was in het uitgaans gebied van hartje Paramaribo bomvol. En overal auto’s. Zoals iemand zei : als er 500 Surinamers bij elkaar zijn dan staan er 700 auto’s. Dit ondanks de enorme crisis waar het land onder gebukt gaat.

Zondag 19 maart
Schildpadden
We wilden graag nog eens naar de schildpadden. En dan niet in Galibi. Je komt dan al gauw uit bij Braamspunt, of het Matapica strand. Het Matapica strand zou verdwenen zijn. Dus een beetje gedraald wat gaan we doen. Een reisblog van Jan die we al een keer ontmoet hadden gaf de doorslag. Het word vVanuit Johanna en Margarita plantage een tour. Zelf organiseren. Uit de reisgids Suriname buitenkansjes het telefoonnummer van de eigenaar Robbie van hotel Margarita gevonden en gebeld. Afgesproken dat we om een uur of 1 met de korjaal naar Johanna Margarita zouden komen en daar in het motel ons bivak op te slaan en om vier uur zouden we gehaald worden. Klokslag vier kwam de gids Nandram. Regenkleding, paraplu en fotocamera mee. Het weer is droog maar de verwachtingen zijn niet goed. De gids nam een koelbox met eten en drinkenswaar mee. Heerlijke roti die de mevrouw van het hotel had gemaakt. Wij met z’n tweeën in de korjaal samen met gids Nandram en onze bootsman. Een privé tour dus. Het eerste stuk was door het kanaal over de plantage. Dit is zoet water. Na ongeveer een half uur moest de boot over een hoge dam getrokken worden. Wij er uit en de bootsman vaart met een noodgang de houten, met klei ingesmeerde helling op. En met z’n alle trekken duwen we de boot over het hoogste punt en zakt dan het brakke water in. Vervolgens varen we een uur door het moeras en mangrove bos. Voor dat we naar het strand gaan waar de schildpadden aan land komen gaan we naar het Matapica strand om onze roti op te eten. Dit was het oorspronkelijke strand voor de schildpadden . Maar nu ligt er een dikke klei modderbank voor het strand waar de schildpadden niet overheen kunnen. Hier kon je voor een paar jaar ook overnachten een deel van de huisjes staat er nog en belangrijker de picknick tafel is er nog. Daar maken we dus gebruik van. Even over het strand gelopen en weer de boot in. Terug het moeras in. We gaan via een andere route naar het strand waar de schildpadden nu aan land gaan.
Onderweg weer veel vogels gezien zoals de grote ijsvogel, grote Annie, een uil op het nest, rode kop gier en andere gieren , rode ibis, papagaaien etc.
Hoe de bootsman de weg wist te vinden is mij een raadsel overal eilandjes, stroompjes, kleine kreekjes ; een wirwar met veel bochten eilandjes mangrovewortels etc. En soms moesten we door een opening van 40 centimeter breed . De bootsman vol gas er door. Een beleving.
Eindelijk hoorden we het geluid van de zee. Uitstappen en het strand op. Het strand was eerst een strand met veel bomen. Veel oude sporen van schildpadden. Een spoor ging het moeras in en er is geen weg terug. Zielig! Flink doorlopen naar een stuk zandstrand vol met sporen. Hier gaan we op een boomstronk zitten in afwachting. De vloed is nog niet hoog genoeg. Snel de regenkleding aan en paraplu op want het begint te hozen. Het wachten in de stromende regen begint. Bootsman en gids gaan op zoek naar sporen. Het is inmiddels ook al donker geworden gen hand voor de ogen te zien behalve in de bovenlucht in de verte de gloed van Paramaribo. Niets gevonden. We moeten langer wachten het is nog niet helemaal vloed. Ondertussen wordt ik lek gestoken door de muggen, Deet van 50 % hielp niets. Misschien afgespoeld door de regen. Arnold heeft er geen last van. Die voelt en ziet geen muskiet. Oneerlijk toch.
Ineens een knipperende zaklantaarn: Nandram heeft een schildpad gevonden. Wij als eenden in de rij achter onze bootsman aan, handje in handje om niet te struikelen over de boomstronken. Onze gids had een schildpad gevonden, maar die had al eieren gelegd en was de kuil al weer aan het dichtgooien. Hij zag nog een schildpad die nog even met rust moest worden gelaten die was zich aan het ingraven. De schildpadden die er in deze periode zijn noemen ze soepschildpadden of green turtels. Ze zijn ongeveer 1 meter lang en zeventig cm breed. Ze leggen in 1 nest ongeveer 120 eieren. Als ze aan het leggen zijn raken ze in trance. Met de achterpoten wordt een diep gat gemaakt waar ze de eieren in laten vallen. De eieren komen met drie of vier tegelijk en vallen dan in het gemaakte gat. Ze komen naar twee maanden uit. Door de vele gevaren wordt maar een op de duizend schildpadjes volwassen. We moeten er dus zuinig op zijn. Helaas worden de eieren ook door mensen vaak geroofd. Het schijnt een lekkernij te zij en dus duur. Het is na twee uren regen nu gelukkig droog.
Onze schildpad begint met leggen. Onze gids is zeer zorgvuldig hij gebruikt een zaklantaarn met rood licht, daar hebben ze geen hinder van en alleen aanlichten aan de achter kant . Wel heeft de gids want zand weggehaald zodat we rechtstreeks in het nest kunnen kijken en filmen. Fotograferen gaat niet, je mag geen flits gebruiken en dan is er te weinig licht. Filmen wil wel. Prachtig om zien hoe eieren in de kuil vallen. We krijgen er geen genoeg van. Maar 120 eieren is ook niet niets dus het duurt wel even. De gids wil nog wel meer schildpadden zoeken maar we hebben het proces gezien en hoeven niet zo nodig nog meer schildpadden zien.
We gaan weer terug naar de boot. De bootsman is vooruit gegaan hij heeft dan even tijd om het regen water uit de boot te scheppen en dat heeft ook als voordeel dat als wij komen dat de we snel kunnen vertrekken . Dat geeft de muskieten minder kans om ons aan te vallen.
We lopen een paar kilometer elkaar vasthoudend over boomstammen en door het struikgewas. Eindelijk een lichtje knipperend . Het is het signaal van de bootsman.

Jaguar en kaaimqn .
Instappen en terug. Weer door het moeras. In pikke donker racet de bootsman terug hoe is het mogelijk dat hij de weg weet te vinden, alles lijkt op elkaar. De gids voorop de boot met de zaklantaarn . Hij helpt de bootsman. En geeft met de hand signalen. Opeens motor uit . De gids heeft iets gezien. Lichtje in de boom, dat het kan geen kaaiman zijn. In de schijnwerper een jaguar die over de takken wegliep. Dit is de plek waar we in de middag de kapucijner aapjes gezien hebben, De jaguar lust ook wel een maaltje aap.
Dat was een bonus die we niet in gecalculeerd hadden. Fantastisch!

Intussen regende het weer zo nu en dan we malen er niet om . Onze missie is al geslaagd. Nu nog sneller door het donker we zien alleen de ogen van kaaimannen opflikkeren . Nog ruim een uur varen door het moeras.
Nandram had nog een een verassing voor ons in petto. We gaan een kaaiman vangen. Hij gaat ver in de punt van de boot zitten. De mijnwerkerszaklantaarn op het hoofd, hengel met lasso in de hand en uitkijken naar de oplichtende ogen van kaaimannen. De meeste duiken weg als ze de boot horen of het licht zien. Ja , beet hij heeft een kleine kaaiman te pakken. De boot intrekken, elastiekje om de bek en je hebt er geen kind aan. Arnold moest hem even voor de foto vasthouden. Volgens hem was de kaaiman en lieverdje met een lekker zacht huidje. Voor mij hoeft het niet veel te eng. Elastiekje er weer af en de kaaiman gaat het water weer in. Verder. Ja daar is het dijkje weer en daarachter de plantage wereld. Weer met een rotvaart over de glijbaan de plantage in. Snel naar het dorp, het is inmiddels half een. Dus na dit avontuur lekker douchen en slapen.
Wat een geweldige tocht met deze twee mannen, Nandram en de bootsman.