Gorontalo-Togian eilanden

Gorontalo Togian eilanden

5 maart De hele dag omhangen ook wel eens lekker. De eigenaar van hotel Melatti heet Alex. Hij is de kleinzoon van de Nederlandse havenmeester van Gorontalo. Hij spreekt goed en graag Nederlands. Zijn kinderen die inmiddels ook al volwassen zijn spreken geen woord Nederlands meer. Dus moet Alex het van de toeristen hebben. Zijn grootvader met de achternaam Velberg is rond 1900 begonnen met het hotel. Alex een aardige man spreekt nog graag over zijn pappi en mammi. Zijn oudste zoon runt het nieuwe hotel new Melatti. Het oude hotel wordt de komende jaren gerenoveerd en voorzien van badkamers . De buitenkant staat onder monumentenzorg. We hebben er gisteren rond gekeken en nu zitten we er met Alex op de veranda op stoelen van zo rond 1930. Wat een sfeer. We e hebben inmiddels kaartjes voor de overtocht naar de Togianeilanden naar Bakai . Ons schip is de Tuna tomini. Dit is een stalen ferry die rechtstreeks in ruim 12 uur naar Bakai vaart. Er zijn geen hutten voor passagiers aan boord, maar via het hotel kun je wel wat ritselen. Wij krijgen de kapteinshut. Daar moet natuurlijk wel voor in de buidel worden getast. Maar Ok dan heb je ook wat , zelfs airco. Gelukkig maar want Arnold is ziek geworden, voeddselvergiftiging en die is de hele nacht druk in de weer. De zoon van de eigenaar van Pondok Lestari op het eiland Kadidiri is ook aan boord en we hebben bij hem een hutje gehuurd met mandi inside. De enigste die ze hebben. Maar als je ziek bent heb je zin in shared mandi.

6 maart. Na een lange boottocht komen we smorgens vroeg aan om 9 uur in Wakai op Togian. Ik heb toen Arnold het nog druk met zich zelf had een grote school dolphijnen gezien. Prachtig gezicht. Met een houten prauw met drijvers naar Kadidiri naar ons guesthouse Pondok Lestari . De eigenaar is een Bajo ,zeezigeuner. Maar Hans een Duitser is de manager. Naast ons guesthouse liggen nog twee iets luxere guesthouses Black Marlin en Paradise resort. Ons hutje ligt twee meter van de zee en we hebben een prachtig uitzicht over de baai.

7,8 en 9 maart. We zitten hir goed er zijn hier veel mensen die speciaal voor het duiken komen, vooral amerikanen. Die trekken vooral langs de diverse eilanden voor het duiken.

Het eten is hier goed . We zien de eigenaar visser terug komen van de visvangst en een uur later hebben we ze op ons bord liggen. Arnold knapt langzamerjhand weer op en we gaan vooral wat snorkelen voor de deur. Dus relaxen en vroeg naar bed. Om negen uu liggen we er al in. Maar smorgens bij het krieken van de dag en zelfs daarvoor zijn we er al weer uit en mijmeren wat op de veranda.

9 maart . We zitten nog steeds op Kadidiri. Na de lunch met de prauw van de baas op stap. Twee russische vrouwen en een amerikaans stel gaan ook mee. Eerst over zee naar een soort laguna d Ubu-Ubu lagoon. Hier stikt het van de non stingoing jellyfish. Zeg maar kwallen die niet prikken. Het water in de lagoon was groen van kleur en de honderden kwallen waren goed te zien. Ze zwemmen overal , komen tegen je snorkel, zitten op je hand , je hoofd. En ze prikken dus niet . Ze schijnen alleen hier voor te komen en in Honduras. Daarna nofg naar een heerlijk strand Karina beach , waar twee boten met locals die een dagje uitzijn liggen. Lek heerlijk snorklen.En het water is als overal hier glashelder. Zand, koraal en aquarium vissen . Bij ruwe zee nog naar een atol, Onderweg vissen we nog een drum vol met benzine op. Dus de bootsman blij , deze trip kost geen benzine. Bij de atol lagen reuze schelpen.