Op naar de Afobaka dam

27 februari, vrijdag

James gaat een dag met ons . Arnold heeft met James besproken waar we heen gaan. Ik laat me rijden.
Eerst maar weer de stad uit. Het is heel druk. Het blijft goed opletten met het linkse verkeer en altijd oppassen voor boorders. dwz. Ato's die zich er tussen wringen vanaf een zijstraat. Onze eerste stop is in Paranam, daar waar Suralco een groet bauxiet industrie heeft. Het is een enorm complex met veel installaties , net Pernis. Slechte wegen met veel gaten en hobbels en natuurlijk de onvermijdelijke drempels, waar je met de auto met een beetje geluk net overheen gaat. De staf an de fabriek woonde in Staff village. Prachtige omgeving , parkachtig aan de Suriname rivier. Helaas zijn de meeste huizen niet meer bewoond. Suralco staat op het punt Suriname te verlaten. (Terwijl ik dit schrijf komt de regen met bakken naar beneden, een tropische stortbui. We zitten gelukkig wel op de veranda dus droog. . Dus nu een lekker koel temparatuurtje.
Verder richting Afobakka. Eerst nog even naar een bosneger dorpje Klaaskreek. Hier heel veel kleine huisjes, een schooltje n een winkeltje. Veel was aan de lijn of op struiken te drogen. Op naar de Victoia, eens een gigantisch grote palmolieplantage . De weg er naar toe ging over een zgn bauxietweg, dus een soort zandweg maar dan van bauuxiet aarde. Prachtig rode kleur, maar wel veel gaten en plassen. Victoria is zoals James zei vergane glorie. Er was van de plantage en de gebouwen niet veel meer over. Door plantenziekten en binnenlandse oorlog is de boel ingestort en nooit weer opgebouwd.
De ingestorte fabriek blijft staan tot het oerwoud het weer volledig opgeslokt heeft. In het dorpje voor de arbeider stond nog een klein houten kerkje met de naam Victoria er op. Dezelfde moeilijke weg terug en dan naar Afob akka, waar de enorme stuwdam met elektriciteitscentrale van het Brokopondo meer is. Gek om te zien dat na ruim vijftig jaren er nog zoveel toppen van bomen boven het water uitsteken. De Chinezen hebben inmiddels een machine ontwikkeld waarmee onder water bomen worden gezaagd. In ruil voor de toestemming om te zagen en te oogsten zullen ze wagt wegen aanleggen.

Op naar het transmigratiedorpje Brokopondo. Hier wonen mensen die hun dorpjes die nu in het meer liggen moesten verlaten. De regeri g heeft destijds kleine houten huisjes laten bouwen. Eerst moesten we ons melden bij de kapitein van het dorp. Hij is een soort burgemeester. We kregen toestemming van de kapitein om het dorpje te bezichtigen en hij verwelkomde ons in de gemeenschappelijke vergaderruimte . Ik mocht ook een foto van hem maken wat uitzonderlijk is , want bosnegers willen niet op de foto. Wel mocht ik de huizen fotograferen , maar niet de mensen. We zouden hun ziel kunnen afpakken met een foto. Als dank gaven we de kapitein een fels frisdrank e n een cola. Een klein beetje col werd geofferd om de goeden gunstig te stemmen voor ons bezoek. We bedankten hem en hebben gezamenlijk een toast uitgebracht op onze vriendschap. Dat maak je niet elke dag mee.
Als toetje weer naar het noorden richting Paramaribo naar Baboenhol. De afslg naar Baboenhol is een eindeloze rode bauit weg met de bekende kuilen en plassen. Onderweg drie meisjes opgepikt die van school kwamen en vijf kilometer verder weer afgezet. Baboenhol was eerst een cirtrusplantage en later een veeteelt bedrijf met koeien voor het vlees. Het was zo goot dat ze cowboys in dienst hadden. Een verrassing: onderweg op eens op paaltjes links en rechts van de weg zwarte giere/. Er lag waarschijnlijk ergens een kadaver. Ik e auto uit om ze te fograferen. Tot twee meter kon ik ze benaderen. Ook prachtige bloemen langs de web onder anderen wilde Strelitzia. Mijn dag was dus helmaal goed. Nog even doorrijden en we waren in nieuw Baboenhol. Een ressort, het zag er mooi uit maar er was helemaal niets te beleven er was zelfs geen drankje te krijgen. Terug langs de zelfde bauxiet weg naar de hoofdweg. Bij Paranam zijn we via Domburg weer naar Paramaribo gereden. Een vriendelijke omgeving, maar die drempels, verschrikkelijk zoveel en zo hoog. Onze auto regelmatig een beetje vast op zon rot hobbel. Maar goed jong en je wilt wat. Eindelijk om zes uur weer Paramarib o in zicht. Een interessante dag.