drie dagen Galibi, schildpadden
Door: marja
Blijf op de hoogte en volg Marja
05 Maart 2015 | Suriname, Paramaribo
James wilde "s middags ons nog laten zien.Wij dachten dat hij nog graag naar de weg naar zee wilde maar hij leidde ons naar het Warnica gebied waar lang geleden zich Nederlandse boeren hadden gevestigd.Er is nog veel veeteelt aanwezig zwartbonte en roodbonte koeien. Er wonen nu veel Javanen.We gingen via de Java weg naar Santigron. at is een traditioneel marron dorpje aan de Saramacca rivier.Achter dit dorp had James een project.Hier moeten 4000 woningen komen Zijn project bouwt hier 200 woningen in verschillende types.Een soort sociale woningbouw maar dan voor de verkoop. Ieder kan een stukje grond kopen, maar de Stichting verzorgt de lening. Het wachten is op de uitslag van de verkiezingen in mei.
Vandaag maandag is voor ons een verassingsdag geworden. Wij wilden zelf met de auto naar Albina rijden en dan een boot naar Galibi regelen , maar dat liep anders. s; Morgens om kwart over acht kwam James bij ons aan de deur en vertelde dat hij wat geregeld had en of we daar gebruik van wilden maken. Over tien minuten moesten we dan klaar staan voor een driedaagse toer naar Galibi. Opstapplaats hotel Krasnapolsky . Ja dat doen we. Wel duur maar dan heb je ook alles geregeld voor 200 euro pp. Er waren al tien personen in de bus toen wij instapten. De gids was een indiaan uit Galibi zelf. Jeffrey was zijn naam. Eerst naar Moengo een dorp dat erfg geleden heeft onder de binnenlandse oorlog. Moengo is nu een soort kunstenaarsdorp , vroeger een bauxiet stad. Ronnie Brunswijk heeft hier nu zijn hoofdkwartier. Hij deed eerst in cocaine en nu in goud en hout volgens de Parbode. Daarna even een stop bij het monument bij Moiwana daar waren 39 vrouwen en kinderen neergeschoten en de huizen in brand geschoten door het regeringsleger in de binnenlandse oorlog. Na drie uren arriveerden we in Albina. Arnold zag het kampement waar hij als soldaat gelegerd was. Het zag er nog precies zo uit. Het dorp zelf is er niet mooier op geworden, heet heeft veel geleden in de oorlog. Alle mooie houten huizen en het kerkje waren verdwenen, in brand geschoten. Jammer de charme van een oud tropisch stadje is weg . Nu de onvermijdelijke chinees veel korjalen van en naar de goudvelden en naar Frans Guyana. Na een half uur rond gekeken te hebben gingen we aan boord. Eerst onze tassen in een vuilniszak . Daarna door het water de boot in. Er is nl geen steiger. Het is slecht weer de ene bui na de andere. We worden klets nat door het opspattende boegwater en de regen. Dat ondanks onze net gekochte plastic jassen. De boot is een zeewaardige indianen boot een piaca. Hoger dan een korjaal. We kwamen na ongeveer anderhalf uur varen in Galibi aan. Lang genoeg met die regen. Gelukkig droogde de enige broek die ik bij me had snel. Galibi bestaan uit twee indianen dorpjes. Christiaankondre en Langemankondre. Het is verzorgd resort . Ons huisje staat ongeveer op het strand. Het is er verzorgd, leuke huisjes, goede bedden en een eetzaal in de vorm van een tipi. Koffie en thee , prima en zelf pakken. Omdat het regende heb ik om mijn bed eerst mijn meegenomen boek uitgelezen. Om zeven uur eten en om acht uur , het is dan donker met de boot naar de kust van de oceaan waar de schildpadden op het strand hun eieren leggen. Het regende nog steeds. Ik had mijn zwempak met regenkleding er overheen aangedaan. Zodat mijn korte broek niet weer nat werd. We trokken het dekzeil over ons heen en daar gingen we. Na een half uur varen waren we er. Uit de boot door het water naar het strand. Al gauw zag de gids en spoor van een schildpad. Dat lijkt op een spoor van een kleine terreinwagen. Maar deze schildpad was al weer terug in zee. Even verder weer een spoor Dit keer raak. De schildpad was boven de vloedlijn in het rulle zand aan het graven. Geweldig wordt 60 centimeter diep. Na een kwartier wachten zij de gids kijk maar. Gelukkig had Arnod een zaklamp met rood licht, dat verstoort de schildpadden niet. We konden toen zien dat hij zijn kuil weer aan het dichtgooien was. Helaas hebben we de eieren niet gezien . Langzaam kroop de schildpad uit de kuil en schoof rustig aan naar zee. Zo nu en dan even rusten. Het was een green turtle . Wat een beest en de was nog niet de grootste soort. Die kan wel 120 kg worden en 1 meter vijftig lang. Geweldig dat we dit meegemaakt hebben. Tenslotte kwamen we hier voor naar Galibi. Nu weer de boot in en onder het dekzeil weer terug. Om half twaalf waren we weer terug.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley