Aankomst Suriname 10 februari

Na een goede vlucht met de KLM zijn we aangekomen in Suriname. Bij de douane ging het vlotjes. Gek om in een tropisch land aangesproken te worden in het Nederlands. Onze taxichauffeur was een Nederlandse jongen die geemigreerd is naar Suriname. Frank was zijn naam. Hij vertelde dat hij een huis gebouwd had op een plantage bij Hanover bij Zanderij.Het beviel hem hier heel goed. In de ochtend een duik in de kreek dat is dus echte luxe.Wij werden afgezet bij ons onderdak in Paramaribo bij James . Vanuit de auto zag Arnold al dat er hel veel gebouwd was. Wat 50 jaar geleden oerwoud was, zijn nu huizen,veel huizen. En heel veel auto's.


11 februari

We hebben lekker geslapen. Het is een groot huis in een mooie rustige wijk. Deze huizen zijn op betonnen palen neuten gebouwd en dit huis heeft on verschillende appartementen, dus op de begane grond. Behalve wij is er nog een stel uit Frans Guyana. James heeft van morgen de regels van heet huis uitgelegd. Als je trek hebt dan pak je het maar. Er wordt voor ons gekookt en het ontbijt haal jezelf uit de koelkast. Mijn huis is nu ook jullie huis.
Na het ontbijt zijn we gaan lopen naar het centrum. Een hele tippel maar zo vol je de stad goed. We kwamen langs de grote moskee die we bekeken hebben en langs de Synagoge. Daarna kwamen weook nog langs de cathedraal die we bekeken hebben. De kathedraal is helemaal van cederhout dus geen insectenvraat, Naast de palmentuin is een fietsenverhuur bij guesthouse zus en zo. We hebben vvoor een weekje eenfiets gehuurd.Fietsen is minder vermoeiend dan wandelen. Maar het blijft warm ongeveer 30 graden. Arnold wist dat in Noord Paramaribo bij Blauwgrond, een voormalige koffie plantage, javaanse eettentjes waren . Onderweg kwamen we nog een bekende naam tegen de Mr. R.W. Thurkowstraat. Daarna een lekkere soto ayam , ze noemen dat hier zoute soep. Terug naar het centrum zijn we gereden via fort Zeelandia en de waterkant. Even de weg kwijt , maar via een zandpad over het kerkhof kwawen we weer op de sophie Redmindstaat en waren we zo weer thuis.

12 februari.
Weer een fietsdag. En hoe zo een . Met ware levensverachting langs de Kwatta weg. De weg is niet breder geworden in vijftig jaar, maar we l drukker. En natuurlijk links fietsen. Eindelijk rechtaf naar de weg naar Zee zo noemt iedereen de Ferdinandesweg. Aan het eind van de weg bij zee is een hindie complex bedevaartsoord. Veel grote kleurige hindoeistische beelden. En weer een mevrouw die ons vraagt hoe we het hebben in Suriname. Zij had altijd in Lelystad gewoond. Maar ging nu remigreren.
De mensen zijnheel vriendelijk en maken graag een babbeltje. Iets teug gefietst en rechtsaf naar de traditionele lijkverbrandingsplaats van de hindoes. Al gauw zagen we de verte vele auto's . Volgens James konden we daar rustig gaan kijken. EEn meneer kwam naar ons toe en zei dat zijn broe uit Rotterdam overleden was en naar Paramaribo gebracht was om hiet op traditionele wijze gecremeerd te worden. De lijkkist werd op een groet houtstapel geplaatst en het geheel werd in brand ghestoken . Het was emotioneel wel heftig. Onderweg naar huis nog een lekke band, maar nada Arnold die vakkundig had geplakt was hij nog lekker. Dus lopen. Gelukkig vonden we een motorzaak die kon het ook we. Niks plakken zoiets ouderwets doen we niet . Direkt een nieuwe band.
Om half zes waren we weer thuis en de pijp behoorlijk uit. Om half negen sliepen we al.